Montibèciu
di Gigi Tatti
De Guspini arribas in dd’unu momentu,
superendi is cameronis de sciria,
a pustis is curvas de laveria,
lompis a su paris ‘e spianamentu.
Agatas su palàtziu de sa diretzioni,
cun su dominàriu de sa foresteria,
e Villaggio Rolandi agatas in sa bia,
si giras a dereta in su stradoni.
Montibèciu t’arricit profumada,
de nuscus de murtas e gentzianas,
ca abertas funt totus is ventanas,
e s’ària de coloris est impastada.
Si partis de arbus ge bis is arruinas,
de righi e de is domus sciusciadas,
de meda funt stètias abandonadas,
e de surrùngius e de dolu t’illuminas.
Montibèciu fut famada miniera,
de sardinia seguru sa prus manna,
cun su diretori g. antonio sanna,
ddoi traballàt puru genti straniera.
Ne is putzus de amsicora e mezena
cun picalinna, sartori e sant’antoni,
logus rinomaus po s’estratzioni,
de mineralis de zincu e de galena.
Cun pábia e picu tocàt a scavai,
ca su traballu asuta fut duru,
e sa candela de su carburu,
si depiàt prima carrigai.
Sa minera oindì perou est serrada
custu ti fait torrai sa nostalgia,
cun su coru pren’e malinconia,
biendi coment’est abandonada.
Custu logu chi oi si fait pensai,
a su sudori, e su traballu in su scuriu,
e chi asut’e is franas est finiu,
est po sempri in su coru de arreguai.
Custus versus funt po is minadoris,
e a babbu miu ca inguni s’est arrovinau.
Ca de silicosi giòvunu s’est amaladiau,
po su pruineddu, su silìciu e su calori.



























Aggiungi Commento